Ik wil jullie graag voorstellen aan Adam. Adam, een kleine, maar beresterke appelboom. 5 jaar oud. Hij is de kleinste van het hele bos. Adam staat midden in een bos, vol met fiere eiken, statige berken, stoere kastanjes, grillige rododendrons en tal van andere reusachtige bomen. En toch is Adam de eerste boom die onze aandacht opeist, als we in het bos toekomen. Heeft Adam voldoende kunnen drinken? Glanzen zijn blaadjes nog? Zijn er geen insecten uit op de kleine vruchten die reeds langzaam aan de takken groeien?

Adam is een appelboom. Een niet alledaags zicht in een doorsnee loofbos. Echter hoort Adam hier thuis. Nergens anders heeft hij zo hard gestraald, gebloeid, geleefd, genoten. Nergens anders was hij meer thuis dan in het bos. Ons bos.

Adam is niet enkel een appelboom, hij is ook een levensboom. Een boom die het leven viert, maar ook de dood gedenkt. Adam is het symbool voor wat niet meer is, en wat zo hard wordt gemist.

Even wat verduidelijking: we kochten Adam kort na het verlies van onze eerste spruit. Het kleine foetusje begroeven we dicht bij iemand die er zeker zou voor zorgen. Om toch iets tastbaar dicht bij ons te hebben, kochten we Adam, op dat moment amper een boom te noemen. Jarenlang stond Adam bij ons in de tuin, nog veel te klein voor volle grond, langzaam groeiend in een grote pot. Zomer en winter. Hij overleefde hittegolven, vriestemperaturen, hagelstormen, voetballende kinderen en zelfs een omgewaaide boom, recht op zijn kleine kruin.

Adam was er ook toen we voor de tweede keer een dergelijk verlies moesten doormaken. Ook deze keer beviel mijn echtgenote thuis van een klein, troebel vruchtzakje, een wezentje, te klein om te leven, te groot om te vergeten.

We wisten beide zonder woorden dat er maar 1 gepaste rustplek was voor dit kleine wondertje. En zo geschiedde: we legden het wezentje in een mooi doosje, en namen het mee naar het bos. Mijn oersterke vrouw deed wat ik niet kon, niet wou, wel wou, moest doen, maar de kracht niet vond: het graf delven. Een graf, maar ook een plek voor leven, een plek waar de wortels van Adam vrij spel hadden. Een leven dat zich voedt met de herinnering aan leven. De cirkel is rond, en Adam wordt 1000 jaar oud.